synowa odciąga syna od rodziny

Rodzina synowej całkowicie omotała mi syna. Ich dziecko prawie nie zna dzieci z mojej rodziny, nie umawiają się z nami na spotkania. Przez Gość barbara, Luty 24, 2019 w Ciąża, poród Któregoś dnia, zachodząc do syna i synowej, zastałam u nich matkę Agnieszki. To naprawdę sympatyczna kobieta, lubiłam ją, chociaż widywałyśmy się bardzo rzadko. Dlatego ucieszyłam się na jej widok, pomyślałam, że pogadamy, wypijemy wspólnie kawę. Niestety, okazało się, że moja synowa ma inne plany. Niedawno wróciłam do domu, przywiozłam ze sobą dużo pieniędzy i poszłam do syna, mając nadzieję, że synowa już się opamiętała. Chciałam im zaproponować, żeby sprzedali swoje mieszkanie, ja bym dołożyła im pieniądze, i mogliby kupić dwupokojowe w nowym budownictwie. Ale żona mojego syna nawet mnie nie wpuszczila na próg. Synowa izoluje mnie od wnuczki. Jestem bardzo zła na to, że tak wygląda teraz moje życie. Synowa została okropnie zraniona i kompletnie odcięła się od naszej rodziny. Nie chce o nas słyszeć! Wcale się jej nie dziwię, bo przecież to w naszym domu może spotkać swojego męża, z którym bierze rozwód. „Wstyd mi było za syna, ale on był tylko chłopakiem. Nie od dziś wiadomo, że mężczyźni nie przywiązują się do swojego potomstwa jak kobiety, przynajmniej nie od razu. Ale żeby matka tak po prostu zostawiła swoje kilkutygodniowe dziecko? To mi się w głowie nie mieściło" Kayah nie marudzi z tego powodu, choć przyznaje, że marzy czasami o tym, by pomieszkać sama. W sumie, nic dziwnego. Oprócz syna, w domu piosenkarki mieszka też dziewczyna Rocha, osoby do surat an najm ayat 39 42 latin dan artinya. Kiedy moja córka wyszła za mąż, przeprowadziła się do domu swojego małżonka. Mój syn zaś (starszy od córki) został wraz z żoną i dwójką dzieci pod dachem naszego(mojego i męża) domu. Synowa pochodzi z bardzo biednej rodziny (w której od wielu lat szerzy się alkoholizm), dlatego "przygarnięcie" jej do nas zapewniło normalne życie jej oraz jej dzieciom. W zamian za pozostanie w naszym domu obiecała naszej córce zakup nowych mebli (czego do dnia dzisiejszego nie zrobiła, ani nie zapłaciła jej też w żaden inny sposób). Od samego początku synowa wywoziła nasze stare meble i sprzęty do swojej rodziny, zastępując je nowymi, jednak nie przeszkadzało nam to, ponieważ jej rodzice żyli (i żyją) naprawdę w skrajnej biedzie. Mieszkaliśmy tak w zgodzie, w szóstkę w jednym domu aż do momentu, kiedy z mężem zorientowaliśmy się, że synowa stopniowo ogranicza nam funkcjonowanie we własnym domu, tłumacząc, że wszelkie urządzenia czy meble są jej własnością i nie mamy prawa ich używać. I tak, od kilku lat jesteśmy gnębieni i psychicznie wykańczani już nie tylko przez synową, ale i naszego syna (oraz wnuczki! – w wieku 16 i 19 lat). Naszym błędem jest co prawda to, że od początku pozwalaliśmy na takie ingerowanie w usprzętowienie domu mimo tego, że dom nie jest jeszcze na nikogo zapisany (ale kto by pomyślał, jak to się skończy?!). Na dzień dzisiejszy synowa remontuje dom i powoli „wyrzuca” nas z niego bez naszej zgody, co więcej, wbrew naszemu wyraźnemu sprzeciwu! Co powinniśmy teraz zrobić, by wrócić do normalnego życia i uwolnić się od psychicznego znęcania nad nami? Teściowa – mama Twojego męża, mama Twojej żony. Bohaterka niezliczonej ilości dowcipów, często niewybrednych. Dla jednych znienawidzona jędza, dla innych druga mama. Ja teściową miałam bardzo krótko. I właściwie „miałam” to trochę za duże słowo. Konflikt – to słowo bardzo często pojawia się w relacjach na linii teściowa – synowa lub teściowa – zięć. U nas nie było inaczej. W konflikt z teściową weszliśmy już następnego dnia po ślubie. Nie będę dziś rozsądzać kto był winien temu co zaszło między nami, bo to nie ma znaczenia. Ważne jest to, co stało się po tym pamiętnym dniu. Wyprowadziliśmy się z domu mojej teściowej i zerwaliśmy z nią wszelkie kontakty. Byłam młoda i bardzo butna. Teściowa nie była szczególnie wylewną osobą, miałam wrażenie, że mnie nie lubi i nie akceptuje. Praktycznie w ogóle jej nie znałam (ślub wzięliśmy po 5 miesiącach znajomości), spotkałam ją zaledwie kilka razy w życiu. Przyznaję, że nie dążyłam w żaden sposób do tego, by mąż nawiązał kontakt ze swoją mamą, choć ona próbowała się z nim kontaktować na wiele sposobów. Przez 2,5 roku nie spotkaliśmy się z nią ani razu. Kiedy dowiedzieliśmy się, że mama Jacka jest w szpitalu w ciężkim stanie, było już za późno na wszystko. Kilka dni później już jej z nami nie było. Zdążyliśmy się tylko pożegnać. Koniec. Dziś jako dorosła kobieta, matka czuję żal. Żałuję, że tak się stało, że nic wtedy nie zrobiłam, żeby te stosunki naprawić. To była mama mojego męża. Kobieta, która go urodziła, wychowała na dobrego człowieka. Była niedoskonała, ale kto z nas jest idealny? Nawet nie wiem jaką byłaby teściową, bo zwyczajnie nie dałam jej szansy nią być. A śmierć niestety przekreśliła wszelkie szanse na to, żeby coś zmienić, naprawić. Kiedy patrzyłam na Jacka podczas pogrzebu i niemal fizycznie czułam jego ból i stratę zrozumiałam, że póki trwa życie, zawsze można spróbować dogadać się, porozumieć, znaleźć kompromis. Kiedy zostałam mamą zrozumiałam też jak wielka jest miłość matki do dziecka i jak trudno będzie „oddać” to swoje ukochane dziecko innej kobiecie, kiedy przyjdzie czas. Czy Ty jako matka dasz sobie rękę uciąć za to, że kiedy Twoje dziecko dorośnie i będzie chciało ułożyć sobie życie będziesz postępować rozsądnie? Że nawet jeśli synowa lub zięć nie będą Twoimi wymarzonymi to uszanujesz wybór swojego dziecka i nie będziesz się wtrącać? Ja nie, choć bogatsza o życiowe doświadczenie zrobię wszystko, by ułożyć swoje stosunki z synowymi jak najlepiej. Ja wiem, że nie wszystko zawsze jest proste. Nie zawsze jest też możliwe. Zazwyczaj jednak przyczyną trwania rodzinnych konfliktów nie jest brak możliwości ich rozwiązania, a brak chęci jednej lub obu stron. Problemy zdarzają się, wszędzie, w prawie każdej rodzinie. Często pytacie mnie w listach co zrobić, kiedy teściowa wtrąca się, odnosi się z niechęcią, nie odcięła pępowiny, buntuje syna i odciąga go od rodziny, zatruwa życie, kontroluje, nie jest dobrą babcią i wiele innych. Zawsze odpowiadam to samo. Spróbuj z nią porozmawiać. Ona na swój sposób kocha swoje dziecko, tak jak Ty kochasz swoje. Z pewnością czasem zachowuje się irracjonalnie, źle i niewłaściwie, ale jeśli nie robi nikomu rozmyślnej krzywdy, może warto spróbować ją zrozumieć, dać szansę, przymknąć oko na pewne rzeczy? Są oczywiście sytuacje, kiedy mamy do czynienia z patologią. Są matki, które nie potrafią kochać. Wiem. Jeśli jednak masz teściową, która kocha Twojego współmałżonka, kocha Wasze dzieci, a Wy jakoś nie możecie się dogadać, odpuść. Po prostu pomyśl o tym, że Twój mąż czy żona kocha swoją matkę – taką jaka jest. Tobie nikt nie każe jej kochać. Chodzi tylko o szacunek, odrobinę dobrej woli i wyrozumiałości. Być może dzięki temu unikniecie tak dobrze mi znanego poczucia, że można było inaczej, ale nic już nie da się zmienić. Pamiętajcie drogie Panie, większość z nas teściową zostanie. Anna Jaworska – MumMe Jeśli spodobał Ci się mój wpis udostępnij go proszę, klikając UDOSTĘPNIJ (kopiuj/wklej nie jest udostępnieniem). Polub moją stronę na Facebooku Zajrzyj na mój Instagram Narzekanie na mężczyzn to jeden ze stałych elementów naszego życia. Mając ich obok siebie – jako partnerów – znajdujemy w nich mnóstwo przywar, o których ciche pretensje mamy przede wszystkim do naszych… teściowych. Tymczasem wychowanie chłopca na mężczyznę, który będzie wspaniałym partnerem, ojcem i głową rodziny to przede wszystkim… nasza rola. Jak wychować syna, by nasza przyszła synowa zamiast narzekać, podziwiała i była wdzięczna za nasz trud?Dorosłe dzieckoDorosłe życie naszych dzieci to dla nas dziś niemalże utopia. Bo jak to: ten malutki, słodziutki bobasek kiedyś stanie się dorosłym, samodzielnym mężczyzną, gotowym ułożyć sobie życie z dala od mamy, bez której teraz nie może się obejść? Co gorsza – z inna kobietą? A jednak ten moment w życiu każdego „małego” chłopca nadchodzi i to od nas – matek – zależy, jaki będzie jego stopień przygotowania do nowego, dorosłego życia. Czy twój syn będzie dużym, potrzebującym stałej „obsługi” dzieckiem, czy odpowiedzialnym mężczyzną, na którym można polegać w każdej sytuacji? Wybór wydaje się być prosty, ale… od czego zacząć?SzacunekTo absolutny fundament wychowania każdego młodego człowieka. Szacunek do drugiego człowieka jest tym, czego nie sposób nauczyć się w szkole czy nabyć na studiach lub jakimkolwiek kursie. To wartość, którą wynosimy z domu poprzez naśladownictwo i właśnie wychowanie. Przekazanie odpowiednich wzorców chłopcu jest o tyle istotne, że spotykając w swoim życiu wiele kobiet, będzie przez nie oceniany na podstawie szacunku, z jakim się z nimi obchodzi. A ten najlepiej „przećwiczyć” na pierwszej kobiecie, z którą dziecko ma do czynienia, czyli… sobie. Mówi się zresztą, że mężczyzna traktuje swoją partnerkę tak jak traktuje lub traktował swoją matkę. Zrób wszystko, by syn szanował cię nie tylko jako rodzicielkę, ale przede wszystkim jako kobietę i – po prostu – drugiego mam uważa, że to źle „wykorzystywać” dzieci do pracy w domu. Tymczasem taka drobna pomoc przy domowych obowiązkach to niejedno-krotnie świetna zabawa i wielka inwestycja w charakter dziecka. Są w naszym codziennym życiu czynności, których realizowanie stereotypowo przypisywane jest mężczyznom lub kobietom. Nie bez powodu chłopcy zajmują się w domu zwykle pracami naprawczymi, a dziewczynki – porządkowymi – te zajęcia przychodzą im po prostu łatwiej. Nie oznacza to jednak wcale, że wymieniająca syfon do zlewozmywaka kobieta i przyszywający sobie guzik do koszuli mężczyzna to coś uczyć dzieci już od małego różnorodności zajęć – niech wspólnie uczą się, jak poradzić sobie z najczęstszymi usterkami i jak zabrać się za podstawowe czynności w domu. Uczmy, wspierajmy, ale nie wyręczajmy, bo tylko wtedy nasz dorosły już syn bez problemu poradzi sobie we własnym domu z prostymi, nie tylko „męskimi” i bierność wobec domowych obowiązków to rzeczy, które doprowadzają do szału niejedną kobietę. Bo co jest takiego trudnego we wrzuceniu brudnych ubrań do kosza na pranie, nastawieniu pralki, wytarciu kurzu, pozmywaniu naczyń czy poodkurzaniu?Trudnego nie ma nic, ale jeśli są to obowiązki, które w rodzinnym domu mężczyzny wykonywały zawsze kobiety – brak pociągu do nich wydaje się całkiem uzasadniony. Ale nie jest, oczywiście, usprawiedliwiony. Wpojenie synowi nawyku sprzątania przynajmniej po sobie to twój obowiązek. Wiadomo, że gdy chłopiec właśnie zajęty jest nową zabawką lub wrócił zmęczony ze szkoły, chciałybyśmy uchylić mu nieba, o żadnych pracach domowych nie ma wtedy mowy. Warto jednak pamiętać, że dziecko nie jest zajęte i zmęczone przez cały czas, a stopniowe wprowadzanie go w domowe obowiązki to niemalże nieodczuwalny (a jak skuteczny!) wpajać już małemu dziecku chęć do pomocy – przy gotowaniu, zmywaniu, sprzątaniu, wykorzystać czas, gdy chce być tylko z mamą i robić to, co ona. To przyjemne i pożyteczne, a w przyszłości odwdzięczy się samodzielnością i porządkiem w domu dorosłego już dziecka.

synowa odciąga syna od rodziny